નસીબદાર વ્યક્તિના ધરે જ દીકરી જન્મ લે છે.એટલે જ તો દીકરી જન્મે ત્યારે 'લક્ષ્મીજી પધાર્યા ' એવું કહેવાય છે.દીકરી એટલે પ્રેમ, દયા, કરૂણામયી, વાત્સલ્યની મૂર્તિ.દીકરીના પગની પાયલના ઝનકાર સામે મંદિરની ધંટડીનો રણકાર પણ મંદ પડી જાય છે.દીકરી પોતાના સ્વજનોને સુખ આપવા માટે તે ગમે તેટલું દુ:ખ અને તકલીફ સહન કરી લેવા હંમેશા તૈયાર રહે છે.દીકરી વગરના ધરમાં એક અજબ પ્રકારનો ખાલીપો અનુભવાય છે.પિતા જ્યારે પોતાની જાતને દુઃખોથી ઘેરાયેલી મહેસુસ કરે ત્યારે દીકરી સાથે દિલ ખોલીને વાત કરે તો જાણે તેમને સમસ્યાઓ સાથે લડવા માટે અનંત શક્તિ મળી ગઈ હોય તેવું અનુભવે છે.દીકરીને ‘સવાઈ મા’ કહેવામાં આવે છે.દીકરી પણ માતા ની જેમ જ પોતાના પિતાની દેખભાળ અને સાર સંભાળ લે છે.કન્યા વિદાયની વસમી ઘડીએ પિતા તેના હૈયા પર પથ્થર મૂકીને કાળજા કેરા કટકાને વિદાય આપે છે.

 'દીકરી એ નથી સાપ નો ભારો એતો છે તૂલસીનો ક્યારો.

બીજી કોઈ વ્યક્તિ પિતા વિશે જરાપણ ખરાબ બોલે તો એ કદી સહન કરતી નથી અને ઢીંગલી જેવી લાગતી નાનકડી બાળકી પણ તુરંત રોદ્ર રૂપ ધારણ કરી લે છે.પિતાને પણ વ્હાલી દીકરીનો ઠપકો મીઠો મધુરો લાગે છે.દીકરી ના પિતા બનવાનું સુખ દરેક માણસના નસીબમાં નથી હોતું.પુણ્યશાળી માતા-પિતાને ત્યાં દીકરી જન્મ લે છે.ઈશ્વરે દીકરીનું સર્જન કરી માતા-પિતા ૫ર ઉપકાર કર્યો છે.દિકરીના જન્મથી સૌથી વધારે ખુશ પિતા હોય છે. નાન૫ણથી જ સૌથી વધારે દિકરીની કાળજી પિતા લે છે. દિકરી ૫ણ પિતાની સૌથી વધારે કાળજી લે છે.

દીકરી ૫રમાત્માએ આપેલું વરદાન છે, આર્શીવાદ છે.આજે તમામ ક્ષેત્રોમાં દીકરીઓ દીકરાઓ કરતાં ઘણી આગળ રહે છે.કુદરત દરેકને દીકરી નથી આપતા એ તો પૂર્વ જન્મના પુણ્યના ફળ રૂપે જ મળે છે.આજ ની દીકરીઓ ભણી-ગણીને દિકરા સમોવડી બને છે.દીકરીઓ પોતાની કારકિર્દી પ્રત્યે સભાન છે.નોકરી અને પરિવાર વચ્ચે સમતોલન જાળવી પોતાની બંને ફરજ બખૂબી નિભાવે છે.અત્યારના સમયમાં દીકરીઓ શું નથી કરી શકતી અત્યારે દરેક ક્ષેત્રમાં તે પુરુષ સમોવડી બનીને કાર્યરત છે.

માતા-પિતાનું વહાલસોયુ રતન છે દીકરી

એક અવતારમાં બે કૂળ ઉજાળનાર છે દીકરી.